De facto државите се уште познати и како „непризнати држави”, „делумно признатидржави”, држави со спорна егзистенција...Тие се мета на истражување, докажувањефакти, дебати и анализи, за апликативноста на меѓународните правила и сегментирањекои држави можат да влезат во групата на de facto држави, а кои не...Територии коисакаат да бидат држави, но će уште не се здобиле со независности меѓународнапризнатост. За многумина овде е апликативна Конвенцијата од Монтевидео, со целда се видат правата и обврските на државите. Но дали денес постои листа на овиедржави? Многумина ги споменуваат Косово, Северен Кипар, Абхазија и Јужна Осетија,Палестина, Транснистрија, Нагорно-Карабах, Народна Република Доњецк и ЛуганскатаНародна Република... Каков е статусот на овие држави и зошто уште немаат меѓународнопризнавање?

Идејата на овој труд е да се утврди на кој начин се обезбедува правната заштита на компјутерските програми. Законодавството на ЕУ го има во предвид зголеменото значење на овој тип на технологија, а се повеќе внимание се посветува на законската регулатива за заштита на компјутерските програми, со цел да се обезбеди соодветна безбедност и да се поттикнат поединците се повеќе да придонесуваат во оваа област. Различни правни системи се стремат да ја уредат оваа област преку збир на акти и прописи кои начелно се разликуваат во зависност од правната традиција во која припаѓаат. Засега не може да се каже дека европската, а уште помалку домашната судска пракса е богата со предмети поврзани со прекршување на авторските права на компјутерските програми. Но, неколку предмети, поради нивната специфичност, имаат особено влијание врз понатамошното постапување на судовите. Оттука, овој труд анализира како се применува релевантната законска регулатива низ праксата на Европскиот суд за човекови права во предметот SAS Institute Inc. vs. World Programming Ltd (WPL). Главните правни прашања кои се провлекуваат низ овој труд се, што е предмет на заштита кај компјутерските програми и кои елементи на компјутерската програма се штитат со авторските права.

Со развојот на технологијата и масовната експанзија на социјалните мрежи восекојдневниот живот на луѓето денес, дојде до појава на сосема нова гранка во директниотмаркетинг, а тоа е инфлуенсерството. Инфлуенсер – маркетингот се појавува како нова и успешнаалатка за промовирање на прозводи, при што сè повеќе луѓе се појавуваат на социјалните мрежи.Со текот на годините, стапката на инфлуенсери во дигиталниот маркетинг сè повеќе се зголемува,при што се верува дека тие можат да влијаат врз одлуката на потрошувачите директно да ги купатпроизводите. Појавата на инфлуенсерството и нивниот ангажман е релативно ново, па оттукапрашањето за статусот на инфлуенсерите и нивната комерцијална активност во правниот системстанува прашање вредно за разгледување и регулација. Како заработуваат инфлуенсерите? Постоили регулација за нивните дејствија? Ограничени ли се нивните дејствија во интернет просторот?Каков е нивниот статус? Дали плаќаат даноци? Овие прашања заземаат централно значење воелаборацијата на овој текст. Имено, правните аспекти на овој нов вид на маркетинг задираатво повеќе сфери од македонскиот правен систем, притоа оставајќи широк простор за анализа,интерпретација и регулација. Овој текст има за цел да направи анализа на правните аспекти оддоговорите за соработка и маркетинг, дејствијата на т.н. инфлуенсери низ призмата на правото инивниот однос со правата и слободите на потрошувачите.

Идејата на трудот е да утврди колку системот на бесплатна правна помош е ефикасен механизам за обезбедување на еднаков пристап до правда на сите граѓани во Република Македонија. Трудот опфаќа анализа на постоечкиот систем и преглед на користењето и достапноста до бесплатна правна помош на оние на кои им е потребна.Правото на пристап до правдата е едно од основните човекови права. Државата е таа која ја има главната улога во реализација на обврската за почитување, заштита и остварување на човековите права, кое вклучува воспоставување ефикасен систем на бесплатна правна помош. Ваквиот систем има за цел да обезбеди еднаков пристап на граѓаните до институциите на системот.Право на бесплатна правна помош имаат лицата кои, со оглед на својата материјална положба, не би можеле да ги остварат со Устав и закон загарантираните права, без да го загрозат сопственото издржување и издржувањето на членовите на своето семејство со кои живеат во заедничко домаќинство.Пристапот до правна помош е дел од правото на правична судска постапка, што произлегува од членот 6 од ЕКЧП. Членот 6 став 3в за минималните права во кривичните случаи пропишува обезбедување на бесплатна правна помош кога тоа го наложуваат интересите на правдата.Оттука, покрај домашното законодавство, трудот ги проучува и меѓународните конвенции кои го гарантираат правото на пристап до правда и презентира различни ставови и практики за обезбедување на бесплатна правна помош. Истовремено се занимава и со утврдување на недостатоците на системот во обезбедување на ефикасен и ефективен пристап до правда за сите граѓани.